Resi Tilemans (72)

Gepensioneerd (verpleegkundige)

‘Geld kan een heel obstakel zijn. Vooral als je gescheiden bent’  

Deze rode portemonnee was eigenlijk een miskoop. Al gauw kwam ik erachter dat ik het overzicht miste, de portemonnee had te weinig vakjes. Ik vind het prettig als je ziet wat er in de portemonnee zit, zodat je bewust bent van wat je eruit haalt. Dan hou je zicht op jouw financiën. In de portemonnee die ik nu gebruik, zit ook een gelukspoppetje. Die heb ik gehad van iemand die me heel dierbaar is. Toen ik hem kreeg, heb ik hem meteen in mijn portemonnee gestopt. Ik grapte: ‘Ik hoef er niet rijk van te worden, als mijn geld maar in mijn portemonnee blijft zitten’. Nu, door de situatie rondom corona en mijn ziekte, is dat wel het geval. Ik kan minder leuke dingen doen en kom niet meer in de winkels. Met als gevolg dat je toch wat overhoudt. Ofschoon ik wel nog steeds heel uitgebreid boodschappen doe. Ik zorg er altijd voor dat genoeg eten in huis is… koek en snoep, al die dingen. Nu ben ik wel het aan het minderen, want ik weet echt niet meer waar ik al dat lekkers moet neerleggen.

Minder inkomsten na scheiding

Vroeger was dat wel anders. Om te beginnen had ik minder inkomsten, ook al werkte ik soms meer dan veertig uur. Maar ja, ik had twee opgroeide kinderen, die aan het leren waren. De studieboeken, het schoolgeld én meedoen aan de uitstapjes… Het kostte allemaal geld. En daar moest ik als gescheiden moeder alleen voor zorgen. Dat viel me niet mee. Neem nu het huishouden. Mijn twee zonen groeiden hard en aten best wel goed, veel tussendoor ook. Daar was ik dus veel geld aan kwijt.

Zo kwam het wel eens voor dat ik net een te kort had aan het eind van de maand voordat ik iets beurde. Moest ik dan toch snel wat hebben, bijvoorbeeld iets voor een niet zo’n dure maaltijd, dan leende ik tien gulden van mijn kinderen. En dan kregen ze dat met rente terug. Een klein grapje tussen mij en de kinderen.

Het was voor mij niet makkelijk na de scheiding. Ik moest nu alles alleen verdienen. Soms wist ik het gewoon niet meer hoe ik het voor elkaar moest krijgen. Bijvoorbeeld op het werk, als er werd ingezameld voor een cadeautje voor een jarige collega. Dan betaalde ik het meteen, als één van de eerste. ‘Want’, zo dacht ik: ‘Straks heb ik het niet meer en dan schaam ik me dat ik het niet betaald heb’. Daar kreeg ik dan een complimentje over. Wat toch wel zorgde voor een trots gevoel bij mij, want ik vond dat ze niet hoefden te weten hoe ik het allemaal net voor elkaar kreeg.

Iets extra’s, bijbaantje én zuinig zijn

Om wat extra’s te verdienen, poetste ik soms bij kennissen het huis. Dat was niet veel en ik moest er ver voor fietsen. Vaak was ik zo vermoeid dat ik bij het verkeerde adres stond. Maar alle beetjes hielpen. Het gebeurde ook dat ik extra uren mocht maken, waardoor ik ook net wat meer kon verdienen. En vergeet niet het vakantiegeld. We gingen wel niet op vakantie maar dat geld konden we goed gebruiken. Na de scheiding zijn ze wel één keer met hun vader meegegaan naar Spanje en ik heb ze een keer meegenomen naar een huisje in Nederland.

Ik bezuinigde op mijn eigen kleding en uitjes. Destijds vond ik dat niet erg. Ik was als alleenstaande moeder toch te druk bezig met de opvoeding en het werk. Geld lenen deed ik vrijwel nooit. Wat ik me kan herinneren heb ik twee keer geleend bij mijn zus. De eerste keer toen ik met de jongens moest verhuizen. Voor gordijnen enzovoort. De tweede keer toen ik werd uitgenodigd voor een bruiloft. Gelukkig had ze nog een portemonnee vol tegoedbonnen van kledingzaken. Hiermee kon ik wat moois uitzoeken. De keren dat ik leende bij een externe instantie, ging het mis. Achteraf denk ik dat ik daar te lang rente over heb betaald.

Ja… dat geld, het bleef een lange tijd een probleem. Naarmate dat ik meer werk kreeg, meer uren mocht maken en de kinderen ouder werden, ging het financieel beter. Bijvoorbeeld door de bijbaantjes van de kinderen. Mijn zoons gingen zelf aan de slag rond hun vijftiende met een bijbaantje als pizzabezorgers. Niet voor mij, want van kostgeld wilde ik niks weten. Maar gewoon een extra zakcent voor henzelf. Dat gaf hun net wat meer ruimte. Zo konden ze zelf een film huren bij de videotheek of wat extra’s kopen. Dat vond ik prettig. Dat scheelde toch bij mij in de portemonnee op een manier.

Vertrouwen

Geld kan een heel obstakel zijn. Vooral als je gescheiden bent. Maar ik ging niet bij de pakken neer zitten. Ik heb nooit om hulp gekregen want ik denk dat niemand echt wist of door had hoe het mij gesteld was. Praten over mijn situatie deed ik toen eigenlijk nooit. Ik lag er ook niet van wakker. Altijd heb ik het vertrouwen gehad dat het goed kwam. Wij zijn er als gezin goed bovenop gekomen.