Jenny Thunnissen

Na een mooie carrière van 25 jaar bij de Belastingdienst, wordt Jenny Thunnissen van 2000
tot 2008 de eerste vrouwelijke directeur-generaal: de hoogste functie binnen de dienst.
Ambtenaren waarderen haar brede kennis, oprechte interesse en haar vermogen tot
analyseren en sturen op hoofdlijnen. In 2002 wordt ze gekozen tot overheidsmanager van
het jaar, maar daarna volgen problematische jaren met de automatisering van de dienst en
de invoering van de toeslagen. Thunnissen waarschuwt dat toeslagen niet bij de
Belastingdienst horen. Zij weet dat de systemen er niet op zijn berekend en dat uitkeringen
niet bij de dienst horen, die tot dan toe alleen maar invordering als taak heeft, maar moet dit
politieke besluit toch uitvoeren. Het wordt een drama: de gevolgen zijn inmiddels bekend.

Jenny Thunnisen studeert civiel recht en komt meteen na het afstuderen bij de
Belastingdienst terecht. Haar talent wordt gezien en ze wordt gevraagd voor een
leidinggevende functie, maar op dat moment is haar kind nog klein en werkt zij halve dagen:
kinderopvang is in de jaren ’70 nog niet overal aanwezig en breed geaccepteerd.
Ouderschapsverlof voor vaders bestaat sowieso niet en in alle lagen van de bevolking komt
de zorg voor kinderen vooral op moeders terecht.

Een tweede aanbod, na de geboorte van haar tweede kind, slaat Thunnissen ook af. Een
derde kind volgt. Nadat alle drie de kinderen naar school gaan, werkt ze weer full time en
geeft ze zelf aan wel hogerop te willen. Daar deed ze goed aan, want haar manager dacht
inderdaad dat ze dat niet wilde, na haar aanvankelijke weigeringen.

In 2000, na tien jaar verschillende afdelingen bij de Belastingdienst te hebben geleid, wordt
ze benoemd tot directeur-generaal (DG). Dat doet ze zo goed dat ze twee jaar later wordt
gekozen tot overheidsmanager van het jaar. Intussen zijn er grote problemen met de
automatisering. Er wordt een nieuw systeem ingevoerd, terwijl de dienst ook zorgtoeslag en
huurtoeslag moet gaan uitkeren. In 2004 komt daar de kinderopvangtoeslag bij. Niemand bij
de Belastingdienst vindt dit een goed idee en Thunnissen waarschuwt de top van het
ministerie van Financiën dat de plannen teveel tegelijk zijn en dat de uitvoering hopeloos zal
vastlopen.

Als het inderdaad helemaal misgaat, is Thunnissen als hoogste ambtenaar verantwoordelijk
en kiest zij (onder druk) voor een functie bij de Inspectie Leefomgeving en Transport. Met
haar vertrek zijn de problemen bij de Belastingdienst natuurlijk niet voorbij…